Alan's Psychedelic Breakfast

Thursday, May 06, 2010

Change

It won't be long before people wake up in a different place. But as someone wiser than me has said, they won't be waiting up to a new reality; it was already there when they went to bed the night before. And different will not be another word for good - quite the opposite. Today was the last day of my old me. Tomorrow I will be a different person. In the meanwhile, I will do some thinking. I can't change before I settle things with my consciousness; before I think of the best ways to go about this change. First, I have to give an account of the events that shocked the hell out of me; the events that I will never forget as long as I live.


I am, I mean was working in a security company - in the screen room. The screen room is the room that contains multiple flat tv screens from which one can have access to the CCTV cameras of a specific area. Until today, I was placed before the lives of the people leaving in the centre of the city. Today there was a huge demo against the government and the parliamentary parties. Some of them were half in the house of parliament half out in the streets. From where I was sitting I couldn't hear anything. I was watching several buildings that my company was responsible for - I was taken aback from the power of the silent (for me) demonstration. I couldn't see much, but it was evident that the protest was massive both in terms of size and tension. I was mainly watching the outside of the buildings, since they were mainly empty. Suddenly, screen 6 shows some irregular activity; people are very close to the window. They take out hammers and axes and break the widow, they throw in petrol bombs. My immediate reaction is to check whether the building is empty. This was the one that had people in it. The bank. I try to call the place but I cannot get through to them. I then call the HQ and reports, they tell me they will forward this, although the people in the bank will have probably realised the fire - if there is one, and they will put it out with the fire-extinguishers they have. In my screen the people are starting to realise the fire, and look around for fire-extinguishers. They can't find any so they start running for the exit in panic. It's locked. The person in charge has the key in his office, the manager is not there - he had a meeting at the HQ, I heard afterwards. He runs back to the second floor, By then the others have to go upstairs because the fire is growing. He finds the key but it's already too late; they all run for the balconies. Black smoke follows them - they can hardly breathe. I see the agony in their faces. Finally, I see the fire-fighters arriving, first on foot, then the lorry. They manage to take out some. They think they are all. There are more. I call the HQ and they repeat their usual answer: we will forward it, but they probably know that from the people they got out. In the screens nothing seems to be happening, the three people inside the bank, try to find some kind of air to breathe. One is close to the balcony, but not close enough. She's on the floor, pushing for the window. The other two are well inside the house. Then they are all dead. The rest is unimportant. What is happening out there is irrelevant. The only thing I can think of is the agony on their faces, as the last bits of oxygen where being irreversibly consumed. Later, I heard that the manager had threatened them that if they went on strike they would lose their jobs. And they lost their lives, because other people like them decided to take on the game of violence. They are nothing but brainless if they think that they can change the world in any positive way with such practices. It is pointless to hope for a better society if we kill each other. I will not tolerate the change they are bringing, but I will not follow them or anyone down the violent road. I will resist to the systemic or non-systemic violence. I will put up my peaceful response to the aggression that surrounds me. I will never fall into the traps of this game. If change is happening, I will be part of it, and I will ask everyone to be part of because this is our struggle, and we have to be there to actively resist the logic of violence.

Change is there for us to see it - only the media are obscuring it and our false consciousness, our faith in the institutions of a false democracy. There is always another way. There must be - I don't want to believe that this tragicomedy of society is all we can do.

Thursday, March 27, 2008

Το Παιχνίδι



Φεβρουάριος 2007

'Η πρόταση δυσπιστίας [κατά της κυβέρνησης] καταψηφίστηκε με 164 ψήφους έναντι 122. Από τη συνεδρίαση έμειναν κάποιοι χαρακτηριστικοί διάλογοι, με τον Γ. Παπανδρέου να επιτίθεται στον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή. «Γιώργο είσαι εδώ; Γιατί θα έχανες...», είπε σε μια αποστροφή του στον Γ. Παπανδρέου ο πρωθυπουργός για να λάβει την απάντηση: «Τέρμα τα αστεία. Να σταματήσετε τα χαμόγελα, τις ειρωνείες. Είστε πρωθυπουργός, να δείξετε σοβαρότητα».'



Με άλλα λόγια, 'ουου Γιωργάκη!!!' και 'Κωστάκη με εκθέτεις...' Σαν να παραγνωρίστηκαν αυτοί οι δύο δε βρίσκετε; Εκεί βρισκόταν ο κοινοβουλευτικός διάλογος στην Ελλάδα εν έτει 2007.

Τί άλλαξε;


Μάρτιος 2008


'Ο Ε. Βενιζέλος, πρώτος εισηγητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του απάντησε πως «οι θεσμοί δεν είναι παιδότοπος και πρέπει να έχουμε σοβαρότητα, προοπτική και συνέπεια σ' αυτά που κάνουμε». Ο δε δεύτερος εισηγητής Θ. Πάγκαλος, ενθυμούμενος τον Α. Παπανδρέου, που «προσπαθούσε να κάνει ορισμένα από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να αποσείσουν τα μαρξιστικά τους βιώματα», πρόσθεσε: «Εχουμε κάνει κι εμείς σε παιδότοπο, δεν είναι μόνο ο κ. Αλαβάνος κι ο κ. Τσίπρας».'



Σαν να έχουν προ πολλού ξεχαστεί στη συνήθεια της εξουσίας και κανείς δεν τους αγκίζει, όχι από σεβασμό, αλλά από αφηρημάδα. Διατηρούν τις ψευδαισθήσεις της σοβαροφάνειας για να επιβιώσουν ως δύναμη εξουσίας. Να διατηρηθούν ως δύναμη εξουσίας στην πρόθεση ψήψου του πολίτη.

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την διαμάχη στην αντιπολίτευση, που παρ'όλα αυτά για μια φόρα εμφανίζεται να έχει κοινές (ως ένα βαθμό) προτάσεις, αν και ανεξάρτητα κατατεθημένες. Σε αυτή την πολιτική διαμάχη όλοι επιτίθενται σε όλους, κάποιοι περιμένουν καποιους άλλους να κάνουν ή να μην κάνουν κάτι. Άλλοι περιμένουν να έρθει η στιγμή να τρέξουν, άλλοι ακολουθούν, άλλοι προηγούνται. Καποιοι κάθονται και παρακολουθούν τους άλλους που τρέχουν και αναρωτιούνται γιατι. Ποιο έιναι το ζητούμενο; Υποθέτω η εξουσία. άλλοι θέλουν να τη διατηρήσουν, αλλοι να την επανακτήσουν και άλλοι τη βλέπουν για πρώτη φορά τόσο κοντά.

Μετά από μια περίοδο πολιτικής αδιαφορίας, οι πολίτες ενδιαφέρονται για τα κοινά σε ευρύτερη κλίμακα από την συντεχνιακή. Οι πολιτικές της κυβέρνησης θα ψηφιστούν από μια οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφεία, αλλά συναντούν τεράστιες αντιδράσεις από την κοινωνία. Η πολιτική εξουσία δρα αυστηρά και μονόπλευρα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, αγνοώντας την λαϊκή βούληση και την λαϊκή νομιμοποίηση.

Monday, February 18, 2008

Χωρις Σχόλια... (No Comments...)


'Στο ψυγείο:
Υποκλοπές, ομόλογα, Ζίμενς, οσονούπω Ζαχόπουλος.
Τι μου λέει ότι και ο καιρός δεν είναι καραμανλικός;'
(In the fridge:
Bugged phones, treasury bills, Siemens and shortly Zahopoulos.
How do I know the weather is not on Karamanlis' side?)

Γιώργος Βέλτσος
Τα Νέα 18/02/08

Sunday, January 20, 2008

Φαντασία στην Εξουσία

(I apologize from the non-Greek speakers. This cannot be translated, but it is inspiring.)


Προς ενημέρωση...

Και καλή χρονιά!


‘Η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κουλτούρα της Δημοκρατίας αλλοιώνεται από την επικοινωνιακή κουλτούρα της μιντιακής δημοκρατίας. Η βιομηχανία των πολυμέσων επικοινωνίας, τόσο ως επιχειρηματική δραστηριότητα όσο και ως διαχείριση πνευματικών αγαθών και συλλογικών αξιών, αναδεικνύει νέους μηχανισμούς επιρροής και νέες εξουσίες, πάνω και πέρα από τους πολιτικούς θεσμούς ελέγχου. Νέοι κίνδυνοι προκύπτουν, που οδηγούν στη μεταδημοκρατία των μαζικών κοινωνιών, εκεί που ο πλουραλισμός γίνεται ενιαία σκέψη, η υπεύθυνη ενημέρωση γίνεται εμπορευματοποίηση και διαφήμιση θεάματος. […] Το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης αντιμετωπίζει μια πολύ σοβαρή κρίση απονομιμοποίησης. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά μονάχα εάν υπάρχουν νέες πολιτικές ιδέες, νέες σχέσεις εκπροσώπησης, νέοι σχηματισμοί, σύστημα διακυβέρνησης που θα αλλάξει ριζικά το υπάρχον. Υπ' αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι είναι η στιγμή να εκδηλωθούν πρωτοβουλίες που θα αμφισβητούν ευθέως τον φθαρμένο δικομματισμό και θα διεκδικούν δυναμικά την αναδιάταξη όλου του πολιτικού σκηνικού. […] Οταν μιλάμε για πολιτική κρίση, μιλάμε για κρίση των κομμάτων, των θεσμών, της κοινωνίας. [… Σήμερα οι αριστεροί σχηματισμοί] αυτοδιαλύονται, ως σχήματα του παρελθόντος, κι αναδημιουργούνται ως σύγχρονα, διαφορετικού τύπου, με σημερινές κοινωνικές αναφορές. […] Το ζητούμενο της κινηματικής αριστεράς δεν έχει ανάγκη από παρελθοντολογικού τύπου οράματα, ούτε από νεοδογματικές εμμονές.’

Νίκος Κωνσταντόπουλος, Τα Νέα 20/01/2008

Thursday, October 18, 2007

America: Land of the Free, Home of the Brave...


'We are proud of it and unlike other countries it shows what we are all about FREEDOM FOR ALL.'



(Jake, Akshay and Tyler in

http://www.kyrene.org/schools/brisas/sunda/flag/rules/page1.htm)


In America:
you are free to conform.
you are free to vote for the presidents that the petroleum and the war industry have chosen for you.
you are free to shut up if you disagree.
you are free to consume the news that corporate TV produces, but
them only.
you are free to choose between Coke and Pepsi, or between Bush and Kerry.
you are free to consume all the commodities that you have to.
you are free to not participate in the public affairs...it doesn't make a difference if you do anyway, alienation is your freedom in any case.

Brave is another word for imperialist: it means to impose the American 'freedom' on the rest of the world. Brave is to kill innocent citizens all over the globe under the pretext that they are being 'freed' and with the excuse that 'stuff happens.' If the American government decides something the rest of the world have to conform, otherwise they are not 'free.' A non-American is not 'free' and therefore dangerous. Because not being 'free' is contagious.

I don't want the spectacular freedom of the American Empire.
Stop imposing it upon me!

Monday, May 21, 2007

Με τον τρόπο του Μαρσέλ Προυστ... (κλεμμένο)

Ακολουθώντας την πρόσκληση της Mia, προσπάθησα να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο. Φοβάμαι ότι έδειξα λίγο παραπάνω ζήλο... Δεν θα προσκαλέσω κάποιον άλλο (ούτως ή άλλως δεν υπάρχει και κάποιος άλλος που να μπορώ να προσκαλέσω), αλλά όποιος κατά τύχη φτάσει ως εδώ και θέλει ν'απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις ας δώσει το λινκ.


Η απολυτη ευτυχία για σας είναι;

Η πιθανή ουτοπία της στιγμής.

Tι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Τίποτα.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Πρόσφατα.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου είναι;

Η πολλή και μπερδεμένη σκέψη.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα ;

Η πάρα πολλή και μπερδεμένη σκέψη.

Σε ποια λάθη δίνετε επιείκεια;

Σε αυτά που δεν μπορούσαν να μη γίνουν.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε;

Με όποιον κατάφερε να μην επιδιώξει μια θέση στην ιστορία. Και που το κατάφερε.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ήρωες σήμερα;

Οι ζωντανοί.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Το επόμενο.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Πολλοί... Θα αναφέρω τον Βερν, τον Όργουελ, τον Καμιλλέρι, τον Χειμωνά και τον Ιονέσκο.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;

Ουσιαστικά επικοινωνιακή διαθεσιμότητα. Περιέργεια. Υπομονή.

Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα ;

Τα αυτά. Τρυφερότητα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Μπετόβεν. Και άλλοι...

To τραγούδι που σφυρίζετε στο ντούς;

Ποτέ δεν σφυρίζω στο ντους. Καμμιά φορά τραγουδάω το Αστέρι του Βοριά.

Ποιο βιβλίο σας σημάδεψε;

Ο Κόμης Ματθίας Σαντορφ του Ιουλίου Βερν.

Ποια ταινία σας σημάδεψε;

Ο Ψεύτης Ήλιος του Νικήτα Μιχάλκωφ

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Μονέ, Πικάσο, Τουλούζ-Λωτρέκ (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).

Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;

Παραδόξως το γαλάζιο.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη σας επιτυχία;

Όλα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ποτο;

Havana Club/Λεμονάδα. Ούζο.

Για ποιο πράγμα μετανιωσατε περισσότερο;

Για όσα δεν τόλμησα.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο από όλα;

Τους καιροσκόπους της ιστορίας. Την ψυχική φτήνια. Την απαισιοδοξία.

Όταν δεν γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Μουσική, διάβασμα, θέατρο, βόλτες στους δρόμους της πόλης και άλλες άσκοπες ασχολίες.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος;

Έλλειψη επικοινωνίας, μοναξιά.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όταν η αλήθεια δεν φτάνει.

Ποιο είναι το μoτο σας;

Κάτω απ'το πεζοδρόμιο η παραλία! (κλεμμένο)

Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Αγωνιζόμενος.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό τι θα θέλατε να σας πει;

Το όνομά Του.

Σε ποια πνευματική κατάσταση είστε αυτόν τον καιρό;

Δεν ξέρω.

Αυτά.

Wednesday, May 16, 2007